Filmmaker Gianfranco Rosi (1964) kruipt met zijn nieuwste documentaire El Sicario, Room 164 onder de huid van de toeschouwer. Rosi tekende het schokkende relaas op van een huurmoordenaar die twintig jaar lang heeft gewerkt in opdracht van een Mexicaanse drugsbaron. Hij werkte jarenlang bij de politie in Chihuahua en werd zelfs getraind door de FBI. In kamer 164 van een morsig hotel vlakbij de Mexicaans-Amerikaanse grens vertelt de man, met een zwarte doek over zijn hoofd, onaangedaan over zijn dagelijkse werkzaamheden: kidnappen, martelen en doden. Ook de onvoorstelbare corruptie van de Mexicaanse en de Amerikaanse autoriteiten komt ter sprake. Een artikel in Harper’s Magazine van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Charles Bowden vormde de aanleiding voor Gianfranco Rosi om El Sicario (‘de huurmoordenaar’) zelf op te zoeken. El Sicario is in 2007 gevlucht uit Ciudad Juárez, de moordhoofdstad van de wereld. Er staat inmiddels een prijs van 250.000 dollar op zijn hoofd. In zijn verbijsterende bekentenis beschrijft hij hoe hij zo’n 500 mensen heeft vermoord. Gedurende de hele film gebruikt hij een kladblok om via tekeningen en woorden zijn verhaal kracht bij te zetten. Zo laat hij in een diagram zien hoe een ontvoering tactisch in elkaar steekt, en vertelt hij hoe ze de gekidnapte met vuur hebben gemarteld. Rosi bedrijft een nieuw soort onderzoeksjournalistiek die niet alleen inhoudelijk maar ook qua vorm opvalt, pendelend tussen journalistiek en fictie, waarmee hij de grenzen van de documentaire exploreert en de documentaire boven de talking head-docu uittilt. Met minimale ingrepen weet hij de zeggingskracht van het niets verhullende verhaal van El Sicario te maximaliseren.
El sicario: Room 164
Filmmaker Gianfranco Rosi (1964) kruipt met zijn nieuwste documentaire El Sicario, Room 164 onder de huid van de toeschouwer. Rosi tekende het schokkende relaas op van een huurmoordenaar die twintig jaar lang heeft gewerkt in opdracht van een Mexicaanse drugsbaron. Hij werkte jarenlang bij de politie in Chihuahua en werd zelfs getraind door de FBI. In kamer 164 van een morsig hotel vlakbij de Mexicaans-Amerikaanse grens vertelt de man, met een zwarte doek over zijn hoofd, onaangedaan over zijn dagelijkse werkzaamheden: kidnappen, martelen en doden. Ook de onvoorstelbare corruptie van de Mexicaanse en de Amerikaanse autoriteiten komt ter sprake. Een artikel in Harper’s Magazine van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Charles Bowden vormde de aanleiding voor Gianfranco Rosi om El Sicario (‘de huurmoordenaar’) zelf op te zoeken. El Sicario is in 2007 gevlucht uit Ciudad Juárez, de moordhoofdstad van de wereld. Er staat inmiddels een prijs van 250.000 dollar op zijn hoofd. In zijn verbijsterende bekentenis beschrijft hij hoe hij zo’n 500 mensen heeft vermoord. Gedurende de hele film gebruikt hij een kladblok om via tekeningen en woorden zijn verhaal kracht bij te zetten. Zo laat hij in een diagram zien hoe een ontvoering tactisch in elkaar steekt, en vertelt hij hoe ze de gekidnapte met vuur hebben gemarteld. Rosi bedrijft een nieuw soort onderzoeksjournalistiek die niet alleen inhoudelijk maar ook qua vorm opvalt, pendelend tussen journalistiek en fictie, waarmee hij de grenzen van de documentaire exploreert en de documentaire boven de talking head-docu uittilt. Met minimale ingrepen weet hij de zeggingskracht van het niets verhullende verhaal van El Sicario te maximaliseren.
