Een symfonie in zwartwit, een meesterproef van beeldend vertellen. Béla Tarrs zeven-en-een-half uur durende magnum opus volgt de bewoners van een Hongaars dorpje na de val van het communisme. Drank, veel drank en het gerucht dat de doden zijn opgestaan nemen bezit van de verbeelding. Het lijkt bijna onmogelijk: een werkdag lang in de bioscoopstoel, kijkend naar een en dezelfde film. Toch is dat wat de Hongaarse regisseur Béla Tarr (1955, Pécs) van zijn publiek eist, en dat dat geen probleem is, bewezen de lyrische reacties van filmkijkers en kritiek bij uitbreng van Sátántangó in 1994 en bij latere hervertoningen. Tarr liet in 2011 weten dat The Turin Horse zijn laatste speelfilm zou zijn. Tarr hield woord - nieuwe speelfilms zijn niet meer verschenen. De heruitbreng door Eye Filmmuseum van Sátántangó (4K-restauratie) is niet alleen een eerbetoon aan een klassieker van de Oost-Europese film, maar ook de kans om kennis te maken met een uitzonderlijk begaafde verhalenverteller-in-beelden. Sátántangó is gestructureerd als een tango door het heden en verleden. In twaalf ‘bewegingen’, opgenomen in lange takes in een betoverend zwart-wit, neemt Tarr je mee naar een morsig dorpje in Hongarije. De werknemers van de voormalige collectieve boerderij zijn radeloos na de val van het communisme; zekerheden zijn verdwenen, wat rest is de dorpskroeg, roddel en het angstaanjagende vermoeden dat de doden zullen herrijzen… Sátántangó behoort met Damnation (1988) en Werckmeister harmóniák (2000) tot een trilogie die tot stand kwam in samenwerking met de Hongaarse romanschrijver en scenarist László Krasznahorkai. De films zijn een commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen.
De film bevat ook lijdende mensen of dieren. Het inleven en meeleven met (hoofd)personages of dieren die iets engs of vreselijks doorstaan, kan kinderen bang maken.
De film bevat ook seksueel taalgebruik. Dit kunnen woordgrappen, seksuele toespelingen of expliciete bewoordingen zijn.
Wat zit er nog meer in?
- Fysiek geweld
- (Be)dreiging met geweld
- Verwondingen
- Lijken
- Geweld tegen kinderen en/of dieren
Sátántangó
Een symfonie in zwartwit, een meesterproef van beeldend vertellen. Béla Tarrs zeven-en-een-half uur durende magnum opus volgt de bewoners van een Hongaars dorpje na de val van het communisme. Drank, veel drank en het gerucht dat de doden zijn opgestaan nemen bezit van de verbeelding. Het lijkt bijna onmogelijk: een werkdag lang in de bioscoopstoel, kijkend naar een en dezelfde film. Toch is dat wat de Hongaarse regisseur Béla Tarr (1955, Pécs) van zijn publiek eist, en dat dat geen probleem is, bewezen de lyrische reacties van filmkijkers en kritiek bij uitbreng van Sátántangó in 1994 en bij latere hervertoningen. Tarr liet in 2011 weten dat The Turin Horse zijn laatste speelfilm zou zijn. Tarr hield woord - nieuwe speelfilms zijn niet meer verschenen. De heruitbreng door Eye Filmmuseum van Sátántangó (4K-restauratie) is niet alleen een eerbetoon aan een klassieker van de Oost-Europese film, maar ook de kans om kennis te maken met een uitzonderlijk begaafde verhalenverteller-in-beelden. Sátántangó is gestructureerd als een tango door het heden en verleden. In twaalf ‘bewegingen’, opgenomen in lange takes in een betoverend zwart-wit, neemt Tarr je mee naar een morsig dorpje in Hongarije. De werknemers van de voormalige collectieve boerderij zijn radeloos na de val van het communisme; zekerheden zijn verdwenen, wat rest is de dorpskroeg, roddel en het angstaanjagende vermoeden dat de doden zullen herrijzen… Sátántangó behoort met Damnation (1988) en Werckmeister harmóniák (2000) tot een trilogie die tot stand kwam in samenwerking met de Hongaarse romanschrijver en scenarist László Krasznahorkai. De films zijn een commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen.
